“Hoe vertel ik dat nou!?”
Zoals ik in mijn eerste blog vertelde heb ik me ingeschreven voor de opleiding Doorpakken in teamwork. De eerste dag was vandaag. Ik zal je mijn eerste indrukken delen, alhoewel ik dat wel een uitdaging vind.
De afgelopen periode
Op mijn werk waren er weer tal van voorbeelden waaraan ik me mateloos ergerde. Maar het toppunt was toch wel tijdens één van de vierwekelijkse meetings met mijn team van engineers. Bert is één van de senior engineers. Hij werkt al veel langer bij het bedrijf dan ik én laat dat graag weten. Op zich houd ik wel van een grapje, maar ik merk dat het hand-over-hand toeneemt en dat het me begint te irriteren. Als hij zijn werk nou top deed en met fantastische ideëen en oplossingen kwam, kon ik er misschien nog een beetje mee leven…. Alhoewel!?
Hoe dan ook. Tijdens het vorige overleg hadden we afgesproken dat hij met een goed uitgewerkt plan zou komen voor een mal en een systeem voor verfijning van ons product (ik zal je niet vermoeien met allerlei technische details). We zitten in het overleg bij elkaar, waarbij één van de andere engineers vraagt naar de status van Berts plan. Hierop komt een ontzettend lang en vaag verhaal dat in mijn ogen niet klopt en wat ik het meest vervelende vind; een indirecte beschuldiging aan mijn adres dat ik er niet vaak genoeg ben en niet genoeg tijd en middelen beschikbaar stel om een goed plan te maken.
Het lullige is dat Anja dit thuis ook regelmatig doet. Dit heb ik dus benoemd tijdens de eerste trainingsdag en toen kwam ik thuis…
Op de bank zonder contact
Het was een zinvolle en goede eerste trainingsdag waarin het ging over vertrouwen. De trainers lieten ons ervaren dat kwetsbaarheid en daadkracht dicht naast elkaar liggen. Bovengenoemde voorbeelden heb ik ook benoemd tijdens de dag. Het was een drempel voor mij om met mede-cursisten te delen wat me werkelijk bezighoudt. Toch luchtte het wel op. Ik ging uit de eerste trainingsdag weg met twee doorpakacties:
- Meer bespreken met Anja wat me bezighoudt
- Bespreken met Bert wat me werkelijk dwarszit en vragen waarom hij dit gedrag vertoont
Eén brug te ver
Zoals je ziet was het gesprek met Anja één brug te ver, want dit was het beeld van gisteravond. Een heerlijk bankavondje, met Lovelace (onze rat) tussen ons in en de laptop op schoot. Wel nuttig hoor, want ik heb nog even wat gewerkt en nagedacht over hoe ik de situatie met Bert zou aanpakken ‘wat ga ik precies zeggen, hoe ga ik zeggen? Etc..
Helaas is het gesprek met Anja er niet van gekomen, dus de eerste actie is niet uitgevoerd. Dit lag te ver buiten m’n comfortzone voor nu. Bovendien hield de situatie met Bert mij bezig. Ik zal en ga hierin doorpakken, want ik wil me hier echt in ontwikkelen en kijken wat het me oplevert.
Ik hoop je volgende keer te treffen om je te laten weten wat deze actie mij heeft opgeleverd.
Geert
